Αγγλικός Τίτλος: The Road
Ελληνικός Τίτλος: Πουλημένη από τη Μητέρα της
Κατηγορία: Δράμα
Σκηνοθεσία: Federico Fellini
Σενάριο: Federico Fellini, Tullio Pinelli
Πρωταγωνιστούν: Anthony Quinn, Giulietta Masina, Richard Basehart
Μουσική: Nino Rota
Φωτογραφία: Otello Martelli
Μοντάζ: Leo Cattozzo
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 131 min
Όταν πεθαίνει η γυναίκα του πηγαίνει στη μητέρα της για να της ανακοινώσει το δυσάρεστο νέο και δίνοντάς της χρήματα ζητά να πάρει μαζί του ως βοηθό, τη δεύτερη μεγαλύτερη κόρη της, τη Τζελσομίνα. Η Τζελσομίνα που είναι ένα απλοϊκό κορίτσι με ελαφριά διανοητική καθυστέρηση, τον ακολουθεί χαρούμενη μιας και της δίνεται η ευκαιρία να γίνει καλλιτέχνης και να γνωρίσει τον κόσμο.
Γρήγορα όμως η Τζελσομίνα ανακαλύπτει ότι ο Ζαμπανό είναι ένας αγροίκος που την κακομεταχειρίζεται και της συμπεριφέρεται βάναυσα. Έτσι, η νεαρή κοπέλα μην αντέχοντας άλλο μαζί του το σκάει. Σε μία πόλη γνωρίζει έναν ακροβάτη, τον Ματό (τρελός) τον οποίο συμπαθεί και θαυμάζει από την πρώτη στιγμή. Το ίδιο βράδυ ο Ζαμπανό τη βρίσκει και την υποχρεώνει να πάει μαζί του. Την επόμενη μέρα αποφασίζει να πάρουν μέρος στο πρόγραμμα ενός τσίρκου που βρίσκεται στην περιοχή. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες του τσίρκου είναι και ο Ματό.
Ο Ματό κάνει κάποια περιπαικτικά αστεία στον Ζαμπανό, γελώντας μαζί του. Εκείνος τον κυνηγάει για να τον σκοτώσει και η αστυνομία τους συλλαμβάνει και τους δύο. Ο Ματό απελευθερώνεται και συναντιέται με την Τζελσομίνα που είναι μόνη και δυστυχισμένη. Της προτείνει να πάει μαζί του αλλά όταν διαπιστώνει ότι εκείνη δεν μπορεί να εγκαταλείψει τον Ζαμπανό, την παρηγορεί λέγοντάς της ότι ο Ζαμπανό την αγαπάει και την χρειάζεται αλλά δεν ξέρει πώς να το εκφράσει.
Ο Ζαμπανό απελευθερώνεται την επόμενη ημέρα και με την Τζελσομίνα, συνεχίζει την περιοδεία του...
Μια από τις πιο κλασικές ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ο Φελίνι, έχοντας αναμίξει τις νεορεαλιστικές επιρροές του Ιταλικού κινηματογράφου της εποχής, με τα προσωπικά του στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν, δημιουργεί ένα μελόδραμα το οποίο κινείται στα πλαίσια του παραμυθιού και της χριστιανικής παραβολής.
Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν την ταινία ως την απαρχή του ωριμότερου έργου του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη.
Η ιστορίας είναι πολύ απλοϊκή και η αφήγηση της γίνεται με απόλυτα γραμμικό τρόπο, περιγράφοντας των αγώνα για επιβίωση μερικών φτωχών ανθρώπων της μεταπολεμικής Ιταλίας. Άλλωστε, ο τίτλος «La Strada» σημαίνει δρόμος και αναφέρεται στην ζωή που κάνουν οι ήρωες ταξιδεύοντας διαρκώς από την μία πόλη στην άλλη.
Η μουσική του Nino Rota είναι για μια ακόμα φορά υπέροχη και μαζί με την εξίσου υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Otello Martelli, βοηθά στα μέγιστα την ατμόσφαιρα της εξαθλίωσης που περιγράφεται.
Οι ερμηνείες και των τριών πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές, δημιουργώντας τρεις χαρακτήρες διαχρονικούς που μοιάζουν με αρχετυπικά σύμβολα: η αφελής αλλά αφοσιωμένη Gelsomina (Giullietta Masina), o κτηνώδης Zampano (Antony Quinn) και ο συμπονετικός και χαρωπός ακροβάτης “Il matto” δηλαδή “Ο τρελός” (Richard Basehart).
Η Giullietta Masina, σύζυγος του σκηνοθέτη, ερμηνεύει τον ρόλο της με μοναδικό τρόπο, θυμίζοντας σε πολλές κινήσεις της και μορφασμούς της τον ανεπανάληπτο Charlie Chaplin.
Ο Antony Quinn, με την σκληρή και αγέρωχη φυσιογνωμία του, αποδεικνύεται ιδανικός για τον ρόλο του αγροίκου και άξεστου σαλτιμπάγκου, ενώ ο αμερικανός Richard Basehart, στον τρίτο και πιο μικρό ρόλο του “τρελού” είναι απλά υπέροχος.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί που εμφανίζονται στην ταινία είναι ερασιτέχνες, ακολουθώντας τα πρότυπα του Ιταλικού νεορεαλισμού που θέλει μόνο τους πρωταγωνιστές επαγγελματίες.
Η προβολή της ταινίας στην Ιταλία προκάλεσε πλήθος αντιφατικών αντιδράσεων και σχολιασμών. Οι θρησκόληπτοι καθολικοί την εγκωμίασαν ερμηνεύοντας την επιμονή της Τζελσομίνα να μην εγκαταλείπει τον βάναυσο Ζαμπανό ως απόδειξη της Θείας Χάριτος, ενώ οι αριστεροί κριτικοί κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη για προδοσία του νεορεαλισμού και παράβλεψη των ιστορικών-κοινωνικών παραμέτρων καθώς οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες δεν αντιπροσώπευαν το κοινωνικό σύνολο.
Επίσης ο Φελίνι κατηγορήθηκε για μυστικισμό, αφού εκτός μερικών αινιγματικών σκηνών (όπως για παράδειγμα το άλογο που περνάει μόνο του μέσα στη νύχτα από τον δρόμο που η Τζελσομίνα περιμένει τον Ζαμπανό ή η σκηνή με τους τρεις μουσικούς που παίζουν στην ερημιά) εμφανή τέλος στην ταινία δεν υπάρχει και ο θεατής καλείται να βγάλει μόνος τα συμπεράσματά του.
Το «La Strada» αποτέλεσε την πρώτη διεθνή επιτυχία του Φελίνι, γνωρίζοντας τεράστια λαϊκή απήχηση παγκοσμίως.
Κέρδισε πολλά διεθνή βραβεία με σημαντικότερα τα εξής: Αργυρό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, Βραβείο BAFTA Καλύτερης ταινίας, Βραβείο BAFTA Καλύτερης ξένης ηθοποιού για την Giullietta Masina, Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και τέλος Βραβείο Καλύτερης ξένης ταινίας από την Ένωση Κριτικών Νέας Υόρκης.
Σήμερα η ταινία καταλαμβάνει μια θέση στο πάνθεον όχι μόνο του ιταλικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου, καθώς κατατάσσεται σε αρκετές λίστες με τις καλύτερες δημιουργίες όλων των εποχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση