Ελληνικός Τίτλος: Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ;
Κατηγορία: Δράμα
Σκηνοθεσία: Mike Nichols
Σενάριο: Ernest Lehman
Πρωταγωνιστούν: Elizabeth Taylor, Richard Burton, George Segal, Sandy Dennis
Μουσική: Alex North
Φωτογραφία: Haskell Wexler
Μοντάζ: Sam O'Steen
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 131 min
Είναι παντρεμένοι χρόνια μεταξύ τους και η σχέση τους χαρακτηρίζεται από μια αλληλεξάρτηση που συντηρείται με καυγάδες και ατέλειωτες λεκτικές μονομαχίες. Οι καυγάδες τους ενισχύονται από τη συνήθεια που έχουν και οι δυο να καταναλώνουν συνεχώς άφθονες ποσότητες αλκοόλ.
Ένα σαββατόβραδο μετά από μια δεξίωση στο σπίτι του πατέρα της Μάρθας, προσκαλούν στο σπίτι τους ένα νεαρό ζευγάρι που μόλις γνώρισαν, προκειμένου να συνεχίσουν μαζί την βραδιά. Το νιόπαντρο, φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι είναι, ο γοητευτικός Νικ (George Segal) ο οποίος, είναι επίσης καθηγητής Βιολογίας στο πανεπιστήμιο και η εύθραυστη και λίγο ελαφρόμυαλη Χόνεη (Sandy Dennis).
Η νύχτα προχωρά και οι τέσσερεις τους καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Έτσι, ο Νικ και η Χόνεη που στην αρχή παρακολουθούν αμήχανοι, χωρίς να το καταλάβουν, πέφτουν θύμα της ιδιότυπης σχέσης του Τζωρτζ και της Μάρθας, οι οποίοι χρησιμοποιώντας παλιές ιστορίες και παίζοντας περίεργα παιχνίδια πληγώνουν όχι μόνο τους εαυτούς τους, αλλά και όσους βρίσκονται γύρω τους. Το αποκορύφωμα δίνεται όταν η συζήτηση έρχεται στον δεκαεξάχρονο γιο του Τζωρτζ και της Μάρθας, του οποίου τα γενέθλια είναι την επόμενη μέρα...
Πρόκειται για μια αριστουργηματική κινηματογραφική, σχεδόν πιστή μεταφορά, του ομώνυμου θεατρικού έργου του Edward Albee, που είχε κάνει πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το 1962.
Ο τίτλος της ταινίας (και κατ’ επέκταση και του θεατρικού έργου) δεν έχει καμία σχέση με την γνωστή Αγγλίδα συγγραφέα Virginia Woolf, αλλά είναι εμπνευσμένος από ένα τραγουδάκι που χρησιμοποιείται μέσα στην ταινία και λένε συχνά οι ήρωες, το οποίο προέρχεται από την σειρά κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, «Τα τρία γουρουνάκια».
Οι διαφορές της ταινίας σε σχέση με το θεατρικό έργο είναι ελάχιστες. Οι πιο σημαντικές είναι, η προσθήκη δύο δευτερεύοντων ρόλων, αυτών του ιδιοκτήτη του πανδοχείου και της συζύγου του, που εμφανίζονται για λίγο κι έχουν μόνο μερικές ατάκες και μερικές εξωτερικές σκηνές που διαδραματίζονται στην αυλή του σπιτιού του Τζωρτζ και της Μάρθας καθώς, και στο αυτοκίνητο του ζευγαριού.
Κατά τ’ άλλα η ταινία είναι απόλυτα πιστή στο θεατρικό. Ο σεναριογράφος Ernest Lehman, χρησιμοποίησε τα κείμενα αναλλοίωτα από το θεατρικό του Albee που τόσο είχε ταράξει το κοινό τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ταινία να λογοκριθεί έντονα κι έτσι αναγκάστηκε να αντικαταστήσει κάποιες πολύ σκληρές φράσεις και βωμολοχίες που ακουγόντουσαν στο σανίδι του θεάτρου με άλλες πιο “ελαφριές”. Για παράδειγμα το «Άντε πηδήξου» της Μάρθας, μετατράπηκε σε «Ανάθεμά σε». Παρόλα αυτά, οι αντιδράσεις συνεχίστηκαν αλλά τελικά η άποψή του σεναριογράφου υπερίσχυσε.
Ο ήδη διάσημος θεατρικός σκηνοθέτης Mike Nichols, με το «Who’s Afraid of Virginia Woolf?» κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη και εκπλήσσει. Το εγχείρημά του είναι πολύ ριψοκίνδυνο αλλά τα καταφέρνει περίφημα. Σκηνοθετεί σαν να σκηνοθετούσε ένα θεατρικό έργο και κάνει μια σπουδαία κινηματογράφηση συνδυάζοντας το νουάρ με το μελόδραμα, εκμεταλλευόμενος στον έπακρον τις τεράστιες υποκριτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών του.
Η Elizabeth Taylor και ο Richard Burton, -ζευγάρι τότε και στην πραγματική τους ζωή, με μία πολυτάραχη και εκρηκτική σχέση- ερμηνεύουν με μοναδικό τρόπο το ανδρόγυνο που αλληλοσυγκρούεται συνεχώς μέσα σε ένα τόσο ιδιότυπο γάμο, όπου όλα φαίνονται άρρωστα και οι δυο τους τόσο δυστυχισμένοι αλλά και τόσο ανήμποροι για να ξεφύγουν ο ένας απ’ τον άλλον.
Για πολλούς, ακόμα και σήμερα, η ταινία θεωρείται ένα αξεπέραστο κινηματογραφικό δημιούργημα, ενώ για κάποιους άλλους θεωρείται μια ταινία απίστευτα υπερτιμημένη, δίχως λόγω ύπαρξης, που οφείλει την επιτυχία της μόνο και μόνο στο θεατρικό του Edward Albee.
Όπως και να ‘χει, η επιτυχία της ήταν τεράστια και βρέθηκε στα Βραβεία Όσκαρ του 1967 με 13 υποψηφιότητες. Τελικά κατάφερε να διακριθεί σε πέντε κατηγορίες: Α’ Γυναικείου Ρόλου (Elizabeth Taylor), Β' Γυναικείου Ρόλου (Sandy Dennis), Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης-Σκηνικών (Richard Sylbert & George James Hopkins), Φωτογραφίας σε Ασπρόμαυρη Ταινία (Haskell Wexler) και Κοστουμιών (Irene Sharaff).
Επίσης τιμήθηκε με τρία βραβεία BAFTA από την Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ ήταν υποψήφια και για εφτά Χρυσές Σφαίρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση