Ελληνικός Τίτλος: Το τρένο της μεγάλης φυγής
Κατηγορία: Δράσης, Περιπέτεια, Δράμα
Σκηνοθεσία: Andrey Konchalovskiy
Σενάριο: Djordje Milicevic, Paul Zindel, Edward Bunker (αρχικό σενάριο: Akira Kurosawa)
Πρωταγωνιστούν: Jon Voight, Eric Roberts, Rebecca De Mornay, Kyle T. Heffner, John P. Ryan
Μουσική: Trevor Jones
Φωτογραφία: Alan Hume
Μοντάζ: Henry Richardson
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 111 min
Όταν ο μηχανοδηγός θα πεθάνει ξαφνικά από καρδιακή προσβολή, οι δυο κατάδικοι, παρέα με μια εργαζόμενη των σιδηροδρόμων που είχε ξεμείνει σε κάποιο βαγόνι, θα βρεθούν εγκλωβισμένοι σε ένα τρένο που κινείται ανεξέλεγκτο με υπερβολική ταχύτητα, στα παγωμένα βουνά της Αλάσκας, ενώ στο κατόπι τους βρίσκεται ο διοικητής της φυλακής.
Εν τω μεταξύ οι υπεύθυνοι της εταιρίας σιδηροδρόμων που έχουν ενημερωθεί για την κατάσταση και έχουν συγκεντρωθεί στην αίθουσα επιχειρήσεων, φιλονικούν μεταξύ τους πάνω από την ηλεκτρονική κονσόλα που ρυθμίζει τις ράγες, για το πώς μπορούν να ελέγξουν το ακυβέρνητο τρένο ή αν τελικά θα πρέπει να το εκτροχιάσουν...
Πρόκειται για μια εκπληκτική ταινία καταιγιστικής δράσης που η ιστορίας της βασίζεται σε ένα σενάριο που είχε γράψει ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Akira Kurosawa, αλλά δεν μπόρεσε να το υλοποιήσει.
Ο αυτοεξορισμένος στην Αμερική Ρώσος σκηνοθέτης Andrey Konchalovskiy, καταφέρνει να δημιουργήσει μια πολυεπίπεδη ταινία που δεν αρκείται στο να αναλωθεί μόνο σε σκηνές δράσεις και κυνηγητού, όπως συνηθίζουν πολλές αντίστοιχες Χολιγουντιανές παραγωγές του είδους, αλλά με ντεκόρ τον κλειστοφοβικό χώρο ενός βαγονιού και φόντο τα πανέμορφα χιονισμένα τοπία της παγωμένης Αλάσκας, αποκρυπτογραφεί πλήρως τους χαρακτήρες των ηρώων του με τρόπο τέτοιο που θυμίζει κάτι από Ντοστογιέφσκι και Σαίξπηρ. Είναι χαρακτηριστική η ατάκα του Jon Voight σε μια σκηνή κατά την οποία η Rebecca De Mornay του λέει: «Είσαι ένα ζώο» κι εκείνος απαντάει με μοναδικό τρόπο: «Όχι, είμαι κάτι χειρότερο... Άνθρωπος!».
Ο ρυθμός της ταινίας είναι αμείωτος και μετά από τα ολιγόλεπτα αρχικά πλάνα με σκηνές που διαδραματίζονται μέσα στο χώρο της φυλακής, από την στιγμή που ξεκινάει η απόδραση των δύο ηρώων και μετά, η αγωνία κλιμακώνεται και ο θεατής αναρωτιέται συνεχώς για την τελική έκβαση της ιστορίας.
Ο μουσικοσυνθέτης Trevor Jones, έχει ντύσει με υπέροχο τρόπο την ταινία και η μουσική του συνδυαζόμενη άψογα με τον ήχο της ατμομηχανής του ανεξέλεγκτου τρένου, βοηθάει στα μέγιστα στην κορύφωση της έντασης.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές απ’ όλο το καστ, αλλά την παράσταση κυριολεκτικά κλέβουν οι δυο βασικοί χαρακτήρες της ταινίας που πάνω στα πρόσωπα τους που έχουν αγριέψει από τον ισχυρό άνεμο και το κρύο, ο θεατής νιώθει την απελπισία, τους φόβους και την παραίτησή τους, βιώνοντας μαζί τους τις αποτυχίες και τους θριάμβους τους.
Ο Jon Voight, αν και με κάποιες δόσεις υπερβολής, ερμηνεύει πολύ καλά τον αρχέτυπο, σκληρό και επίμονο Manny, που δεν τα παρατάει με τίποτα και προτιμάει να πεθάνει παρά να δώσει την ικανοποίηση στον επίσης εμμονοληπτικό διευθυντή των φυλακών (John P. Ryan) που τον καταδιώκει, να τον συλλάβει.
Ο Eric Roberts, είναι επίσης καλός στον ρόλο του συνεσταλμένου, πιστού αλλά αφελή Buck, που τελικά ανακαλύπτει την πραγματική φύση του ήρωά του και οδηγείται από μια σχέση εξάρτησης στην τελική απαγκίστρωση.
Τέλος, η Rebecca De Mornay, στο ρόλο της εργαζομένης που ξέμεινε πάνω στο τρένο και γίνεται άθελά της συνοδοιπόρος των δύο φυγάδων, είναι ένας χαρακτήρας που απλά υπάρχει για να λειτουργήσει ως καθρέφτης στις εσωτερικές αναζητήσεις και τους φόβους των δύο ηρώων.
Αν και όλα τα παραπάνω που αναφέραμε συνηγορούν στο γεγονός ότι πρόκειται για μια ταινία που μπορεί να γίνει αρεστή σε μια μεγάλη ποικιλία κοινού, ακόμα και του πιο δύσκολου και απαιτητικού, και παρά το γεγονός του ότι έλαβε καλές κριτικές, όταν βγήκε στις αίθουσες δεν σημείωσε ιδιαίτερη εισπρακτική επιτυχία.
Η ταινία ήταν υποψήφια για τρία βραβεία Όσκαρ στον διαγωνισμό του 1986: Α’ και Β’ Ρόλου για τους Jon Voight και Eric Roberts αντίστοιχα και Καλύτερου Μοντάζ για τον Henry Richardson. Επίσης ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ ο Jon Voight απέσπασε μία Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του ως Manny.
Το 2010, ο αναγνωρισμένος κινηματογραφικός σχολιαστής Michael Phillips, μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στο «Runaway Train» το χαρακτήρισε σαν την πιο υποτιμημένη κινηματογραφική παραγωγή της δεκαετίας του ’80.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση