All About Eve (1950)

Ελληνικός Τίτλος: Όλα για την Εύα
Κατηγορία: Δράμα
Σκηνοθεσία: Joseph L. Mankiewicz
Σενάριο: Joseph L. Mankiewicz (σενάριο), Mary Orr (διήγημα)
Πρωταγωνιστούν: Bette Davis, Anne Baxter, George Sanders, Celeste Holm, Gary Merrill, Hugh Marlowe
Μουσική: Alfred Newman
Φωτογραφία: Milton Krasner
Μοντάζ: Barbara McLean
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 138 min

Η Μάργκο Τσάνινγκ (Bette Davis), μετά από χρόνια παρουσίας πάνω στην θεατρική σκηνή, έχει καταφέρει να γίνει η μεγαλύτερη σταρ του Broadway. Η καταξιωμένη ηθοποιός έχει τα πάντα και το μόνο που την απασχολεί είναι ηλικία της καθώς, έχει κλείσει πια τα σαράντα, κάτι το οποίο έχει αρχίσει πια να φαίνεται αισθητά χωρίς η ίδια να μπορεί να κάνει κάτι για να το κρύψει.
Ένα βράδυ μετά από μια παράσταση, η αγαπημένη φίλη της, Κάρεν (Celeste Holm), της συστήνει στα καμαρίνια του θεάτρου, μια νεαρή θαυμάστρια της, την Εύα Χάρινγκτον (Anne Baxter). Η Εύα φανερά ενθουσιασμένη, δηλώνει ότι έχει παρακολουθήσει όλες τις παραστάσεις της Margo που είναι το είδωλό της κι ότι είναι κι εκείνη επίδοξη ηθοποιός. Η Μάργκο ανυποψίαστη, κολακεύεται και ενθουσιάζεται με το ήθος, τη σεμνότητα και την λατρεία που τρέφει η νεαρή κοπέλα για το πρόσωπό της και την προσλαμβάνει ως γραμματέα της και έμπιστη σύμβουλό της.
Η Εύα έχοντας πλέον αποκτήσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο της Μάργκο, αλλά και όλων των υπολοίπων που συναναστρέφεται η ώριμη ηθοποιός, αποκαλύπτοντας σιγά-σιγά τις πραγματικές της προθέσεις, θα προσπαθήσει με τη βοήθεια ενός κυνικού θεατρικού κριτικού, του Άντισον ΝτεΓουίτ (George Sanders), να της κλέψει την καριέρα, τον εραστή και τους φίλους...

Η ιδέα για το σενάριο της ταινίας βασίστηκε σε ένα διήγημα της Mary Orr με τον τίτλο «The Wisdom of Eve» (Η σοφία της Εύας) που είχε πρωτοδημοσιευθεί στο περιοδικό Cosmopolitan το 1946.
Η σεναριακή διασκευή του Joseph L. Mankiewicz κρατάει το κυνικό ύφος τους διηγήματος, τα πρόσωπα όμως της ταινίας καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των διαλόγων είναι δικής του έμπνευσης.
Το κείμενο χαρακτηρίζεται από μία ξεκάθαρη ψυχαναλυτική διάθεση κι έχει σαν σκοπό την ερμηνεία της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Ο τίτλος άλλωστε προϊδεάζει για κάτι τέτοιο καθώς εμπεριέχει το όνομα του αρχετυπικού θηλυκού.
Ο Mankiewicz προβαίνει σε αναλύσεις γύρω από την γυναικεία φιλία που είναι δυνατή και ταυτόχρονα ανταγωνιστική, γύρω από τις γυναικείες ανεξήγητες -συχνά υπερβολικές- παρορμήσεις που σχεδόν πάντα ισοπεδώνουν τους άντρες μπλοκάροντάς τους συναισθηματικά και γύρω από τις γυναικείες ανασφάλειες που δημιουργούνται όταν αυτές παύουν να είναι νέες, όμορφες και επιθυμητές και μοιραία περνάν στα αζήτητα.
Ο δημιουργός μας παραδίδει επίσης μία ρεαλιστική απεικόνιση των παρασκηνίων του Broadway και της θεατρικής σκηνής της Νέας Υόρκης, καθώς και των ανθρώπων που υπηρετούν τις Show Business γενικότερα, συχνά με κόστος την ακεραιότητά τους, μπροστά στην επιτυχία, την δόξα και τον πλούτο.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι μία ταινία που έχει ένα από τα πιο υποδειγματικά σενάρια στην ιστορία του κινηματογράφου, με εκπληκτικούς διαλόγους και ανεπανάληπτους χαρακτήρες που διαθέτουν ανεξάντλητο ψυχικό απόθεμα.
Η σκηνοθεσία είναι αρκετά καλή και μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ανθρωποκεντρική, αφού έχει σαν κύριο στόχο να παρουσιάσει ολοκληρωμένα τους χαρακτήρες, τα κίνητρά τους, ακόμη και τον εσωτερικό τους κόσμο. Ένα στόχος που επιτυγχάνεται απολύτως.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας παρασύρει ακόμη και τον σύγχρονο το θεατή, βάζοντάς τον από τα πρώτο κιόλας λεπτό στον κόσμο της εποχής. Σε αυτό βοηθούν πολύ τα σκηνικά, τα κοστούμια και η εύστοχη μουσική επένδυση του Alfred Newman.

Το εξαιρετικό καστ με τις υποδειγματικές ερμηνείες, είναι ένα ακόμη από τα δυνατά ατού της ταινίας.
Η Bette Davis, στον αναμφίβολα καλύτερο ρόλο της μεγάλης καριέρας της, ένα ρόλο σχεδόν αυτοβιογραφικό, ενσαρκώνει εξαιρετικά την ηλικιακά ώριμη ηθοποιό του Broadway, προσωποποιώντας  τον εγωισμό και την ανασφάλεια μιας γυναίκας που γερνάει παρά τη θέληση της και αποτελεί, μία λαμπερή μονάδα γύρω από την οποία περιστρέφονται όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας.
Η Anne Baxter ως Εύα, ερμηνεύει εξαιρετικά καλά στο πρώτο μισό της ταινίας κατά το οποίο οι διαθέσεις της είναι κεκαλυμμένες και φορά το προσωπείο της μεγαλόψυχης, ευγενικής και ταπεινής φίλης και εξίσου καλά στο δεύτερο μισό όπου αποκαλύπτονται οι πραγματικές της διαθέσεις.
Η Celeste Holm, στο ρόλο της καλλιεργημένης, σοφιστικέ, όμως και αρκετά αφελούς συζύγου του θεατρικού συγγραφέα είναι πολύ καλή. Αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες και ο τρόπος που επικοινωνεί και με τις δύο είναι αποτελεσματικότατος και αποτελεί βασικό στοιχείο για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Ο George Sanders, στον ρόλο του σαρδόνιου κριτικού του θεάτρου Addison DeWitt, είναι πραγματικά μοναδικός. Κυνικός, απόμακρος και σχεδόν κακός, κάνοντας διαρκώς χρήση της εξουσίας που διαθέτει λόγω του επαγγέλματος του, αποτελεί μία στιβαρή ανδρική παρουσία μέσα σε ένα καθαρά γυναικείο δράμα.
Σε ένα πολύ μικρό ρόλο, από τους πρώτους της καριέρας της, εμφανίζεται και η Marilyn Monroe. Η εκθαμβωτική Marilyn υποδύεται την Miss Casswell, μία ξανθιά ντίβα που συμμετέχει στην ιστορία εξυπηρετώντας την ανάγκη του δημιουργού να σχολιάσει την «ευκολία» και την επιπολαιότητα που διέπει τον χώρο του θεάματος.

Η ταινία μετά την προβολή της απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και προτάθηκε για 14 βραβεία Όσκαρ -ρεκόρ υποψηφιοτήτων, το οποίο διατηρεί μέχρι και σήμερα μαζί με τον «Τιτανικό» του James Cameron, που γυρίστηκε 47 χρόνια μετά (!).Το «All about Eve» όμως διατηρεί ακόμη το ρεκόρ των περισσότερων γυναικείων υποψηφιοτήτων για βραβεία ερμηνείας, 4 συνολικά. Οι υποψήφιες ηθοποιοί ήταν η Bette Davis και η Anne Baxter για το βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου, η Celeste Holm και η Thelma Ritter, στο ρόλο της υπηρέτριας της Μάργκο, για το βραβείο Β’ Γυναικείου ρόλου. Καμία όμως από τις τέσσερεις κυρίες -αδίκως- δεν κατάφερε να κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματίδιο.
Η ταινία τελικά κέρδισε 6 βραβεία, δύο για τον Joseph L. Mankiewicz (Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου), Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Β’ Ανδρικού ρόλου (George Sanders), Καλύτερων Κοστουμιών (Edith Head ) και Καλύτερου Ήχου, ενώ ήταν υποψήφια και για τα βραβεία Καλύτερου Μοντάζ (Barbara McLean) και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης.
Μεταξύ των πολλών ακόμη διακρίσεων που αποκόμισε η ταινία, αξίζουν να σημειωθούν ένα βραβείο BAFTA, μία Χρυσή Σφαίρα και δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών.
Σήμερα θεωρείται από τις πιο κλασικές στην ιστορία της “Χρυσής εποχής” του Χόλυγουντ και βρίσκεται στην λίστα με τις 100 καλύτερες Αμερικάνικες ταινίες όλων των εποχών.