Ελληνικός Τίτλος: Μεμέντο
Κατηγορία: Δράμα, Μυστηρίου, Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Christopher Nolan
Σενάριο: Jonathan Nolan (Διήγημα) Christopher Nolan (Σενάριο)
Πρωταγωνιστούν: Guy Pearce, Carrie-Anne Moss, Joe Pantoliano
Μουσική: David Julyan
Φωτογραφία: Wally Pfister
Μοντάζ: Dody Dorn
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Έγχρωμη - Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 113 min
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά γι’ αυτόν καθώς μετά το δραματικό συμβάν έπαθε μια σπάνια μορφή αμνησίας κατά την οποία, ενώ θυμάται τα πάντα από το παρελθόν του μέχρι εκείνη την στιγμή, από κει και μετά δεν μπορεί να δημιουργήσει νέες μνήμες, παρά μόνο μπορεί και θυμάται όσα του συμβαίνουν τα τελευταία 10-15 λεπτά της ζωής του.
Έτσι για να πετύχει τον στόχο του, αναγκάζεται να κρατάει τα στοιχεία που συλλέγει σε σημειώματα και να κυκλοφορεί συνεχώς με μια φωτογραφική μηχανή, προκειμένου να φωτογραφίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Επίσης τις πληροφορίες που θεωρεί σημαντικές, τις αποτυπώνει με τατουάζ πάνω στο σώμα του.
Στην προσπάθειά του αυτή φαίνεται να τον στηρίζουν ο φίλος του, Teddy και μια νεαρή γυναίκα η Natalie. Ο Leonard όμως δείχνει να εμπιστεύεται μόνο τις σημείωσεις του...
Ο Christopher Nolan βασίζεται σε ένα αδημοσίευτο διήγημα του αδελφού του, Jonathan, που είχε τίτλο «Memento Mori» (Θυμήσου πως πρέπει να πεθάνεις) και με μοναδική ευφυΐα και απαράμιλλη δεξιοτεχνία, δημιουργεί μια εξαιρετικά πρωτότυπη ταινία, η οποία με πολύ μυστηριώδη ατμόσφαιρα, κινείται στα πλαίσια του ψυχολογικού θρίλερ, του νουάρ και του δράματος.
Η πρωτοτυπία αυτού του έξοχου φιλμ που το κάνει να ξεχωρίζει, έγκειται όχι τόσο στο δυνατό και εντυπωσιακό δίχως άλλως σενάριό της , αλλά κυρίως χάρις στην αντίστροφη κινηματογραφική αφήγηση κατά την οποία, τα γεγονότα δεν ακολουθούν την συνήθη χρονολογική σειρά αλλά κυλάνε ανάποδα, προϋποθέτοντας πολύ προσεκτική θέαση.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή ο θεατής πληροφορείται το φινάλε της ιστορίας και από εκεί πέρα οδεύει με αγωνία και μυστήριο προς την αρχή, προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε προηγηθεί.
Ταυτόχρονα κατά τη διάρκεια της ανάποδης εξιστόρησης, παρεμβαίνουν αρκετά ασπρόμαυρα φλας μπακ, με σκηνές από το παρελθόν του ήρωα, τα οποία εξυπηρετούν άριστα το σκοπό τους. Βέβαια έχουμε δει και σε άλλες ταινίες να χρησιμοποιείται η μέθοδος της ανάποδης αφήγησης των γεγονότων, εδώ όμως η τεχνική αυτή, σε συνδυασμό με την πάθηση του πρωταγωνιστή και το τελείως ανατρεπτικό και απρόσμενο τέλος, είναι πιθανόν αλλά και λογικό, να αφήνει πάμπολλες απορίες και αναπάντητα ερωτήματα.
Όλα αυτά κάνουν την ταινία να μοιάζει περισσότερο σαν παζλ κι αυτό ίσως είναι ένα γεγονός που την κάνει αμφισβητούμενη καθώς, κάποιους θεατές τους μπερδεύει και πιθανόν κιόλας να τους δημιουργεί απογοήτευση.
Ο Guy Pearce, στον δύσκολο ρόλο του ανθρώπου που πάσχει από εμπροσθοδρομική αμνησία είναι πειστικότατος, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις, ενώ πολύ καλά στέκονται δίπλα του η Carrie-Anne Moss και ο Joe Pantoliano στους δεύτερους ρόλους.
Η μουσική, η φωτογραφία και το μοντάζ είναι εξαιρετικά και συμπληρώνουν άψογα το τελικό αποτέλεσμα, σε μια σχετικά αρκετά φτηνή παραγωγή.
Η πρώτη προβολή της ταινίας στις Αμερικάνικες αίθουσες, έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 2000, σημειώνοντας εισπρακτική επιτυχία.
Ήταν υποψήφια για δύο Όσκαρ: Καλύτερου Σεναρίου και Καλύτερου Μοντάζ (Dody Dorn). Επίσης ήταν υποψήφια για μία Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ κατάφερε να κερδίσει 42 βραβεία σε διάφορους άλλους, μικρότερους διαγωνισμούς.
Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στις 26 Απριλίου του 2001.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση