Solyaris (1972)


Αγγλικός Τίτλος: Solaris
Ελληνικός Τίτλος: Σολάρις
Κατηγορία: Δράμα, Μυστηρίου, Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθεσία: Andrei Tarkovsky
Σενάριο: Stanislaw Lem (Μυθιστόρημα), Fridrikh Gorenshtein, Andrei Tarkovsky (Προσαρμογή Σεναρίου)
Πρωταγωνιστούν: Donatas Banionis, Natalya Bondarchuk, Jüri Järvet, Vladislav Dvorzhetsky
Μουσική: Eduard Artemiev
Φωτογραφία: Vadim Yusov
Μοντάζ: Lyudmila Feiginova, Nina Marcus
Χώρα Παραγωγής: Σοβιετική Ένωση
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 167 min


Ο πλανήτης Σολάρις, είναι ένας ωκεανός νερού τυλιγμένος από σύννεφα, που βρίσκεται έξω από το ηλιακό σύστημα της Γης. Οι γήινοι στην προσπάθειά τους να μελετήσουν τον περίεργο πλανήτη, έχουν εγκαταστήσει σε τροχιά γύρω του έναν διαστημικό σταθμό.
Μετά από χρόνια παρατήρησης και επιστημονικής μελέτης, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι ο πλανήτης αυτός πιθανόν να είναι ένα εξωγήινο ον τεράστιων διαστάσεων που διαθέτει νοημοσύνη. Έτσι αποφασίζουν να τον ενεργοποιήσουν τρυπώντας τον με ακτίνες φωτός υψηλής ενέργειας, προκειμένου να έρθουν σε επαφή μαζί του. Μετά το γεγονός αυτό στον διαστημικό σταθμό αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα γεγονότα που συνοδεύονται από περίεργες εξαφανίσεις, ανεξήγητες παραισθήσεις, αλλά και συμπεριφορές παράνοιας και αυτοκτονίες από μεριάς του πληρώματος του σταθμού, αναγκάζοντας έτσι την γήινη διεύθυνση του διαστημικού προγράμματος να λάβει μέτρα για τον τερματισμό λειτουργίας του σταθμού.
Ο κοσμοναύτης-ψυχολόγος Κρις Κέλβιν, έχοντας μελετήσει τα περιστατικά που έχουν συμβεί στον διαστημικό σταθμό του Σολάρις, βγάζει το πόρισμα του για το κλείσιμο του σταθμού και την διακοπή του προγράμματος. Συνάμα έχει σκοπό να μεταβεί και ο ίδιος εκεί για να πείσει τα τρία εναπομείναντα μέλη του σταθμού, τον Σαρτόριους, τον Σνάουτ και τον Γκιμπάριαν, να συνυπογράψουν το πόρισμα και να επιστρέψουν όλοι μαζί στην Γη.
Την παραμονή της αναχώρησής του ο Κρις, δέχεται την επίσκεψη του βετεράνου κοσμοναύτη Μπάρτον, ο οποίος του δείχνει ένα βίντεο και του εκμυστηρεύεται τις προσωπικές του εμπειρίες που αφορούν την διαμονή του στον διαστημικό σταθμό του Σολάρις.
Ο Κρις Κέλβιν μην έχοντας πιστέψει όσα του είπε ο Μπάρτον, φτάνει στον διαστημικό σταθμό, τον οποίο και βρίσκει σε άθλια κατάσταση. Εν τω μεταξύ ο ένας από τους τρεις κοσμοναύτες, ο Γκιμπάριαν, έχει αυτοκτονήσει. Στο βίντεο που έχει αφήσει ο αυτόχειρας λίγο πριν το τέλος του, λέει ότι «δεν είναι τρελός και πως όλες παραισθήσεις είναι αληθινές». Όσο για τους δύο εναπομείναντες κοσμοναύτες αυτοί, έχοντας πια φτάσει στα όρια της παράνοιας, προσπαθούν να κρατηθούν στην ζωή.
Ο Κρις πολύ γρήγορα θα ανακαλύψει την αλήθεια. Οι θαμώνες του διαστημικού σταθμού είναι θύματα των τύψεών τους, οι οποίες υπό την επιρροή του Σολάρις υλοποιούνται παίρνοντας ανθρώπινη μορφή και τους τυραννούν. Ο ίδιος ο Κρις έχει τύψεις επειδή πριν χρόνια είχε εγκαταλείψει την αρραβωνιαστικιά του, την Χάρυ, η οποία στην απόγνωση της αυτοκτόνησε χρησιμοποιώντας ένα δηλητήριο που είχε αφήσει ο Κρις στο ψυγείο. Τώρα, κατά την πρώτη διανυκτέρευση του στον διαστημικό σταθμό, η Χάρυ παρουσιάζεται μπροστά του με σάρκα και οστά...


Ο Ρώσος σκηνοθέτης Andrei Tarkovsky, βασίζεται στην ομότιτλη νουβέλα του διακεκριμένου Πολωνού συγγραφέα,  Stanislaw Lem, που εκδόθηκε το 1961 και δημιουργεί μια αριστουργηματική ταινία επιστημονικής φαντασίας, η οποία αποτελεί έναν βαθύτατο φιλοσοφικό σχολιασμό σε ένα πλήθος υπαρξιακών ερωτημάτων, προκαλώντας τις προκαθορισμένες απόψεις μας για την αγάπη, την αλήθεια, την επιστήμη αλλά και για την ίδια την ανθρωπότητα.
Ο ρυθμός της ταινίας είναι εξαιρετικά αργός, σχεδόν τελετουργικός, ενώ τα πλάνα μιας πανέμορφης φύσης θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής και έρχονται σε αντίθεση με το ψυχρό περιβάλλον του διαστημικού σταθμού, παίζοντας καίριο κι απόλυτα συμβολικό ρόλο στην εξέλιξη της ταινίας, η οποία χαρακτηρίζεται από έναν έντονο μινιμαλισμό.
Οι επίμονες κοντινές λήψεις στα πρόσωπα, ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες των ηρώων και μεταδίδουν βαθύτατα συναισθήματα στο θεατή, τον οποίο ο Ρώσος δημιουργός καταφέρνει και μαγνητίζει με τον γνώριμο λυρισμό του που ενισχύεται ακόμη περισσότερο, υπό την μουσική υπόκρουση των Bach και Artemiev.


Οι ηθοποιοί που απαρτίζουν το καστ, στις λίγες σχετικά σκηνές που καλούνται να δώσουν υποκριτικά το κάτι παραπάνω, τα καταφέρνουν εξαιρετικά.
Παρ’ όλα αυτά ξεχωρίζει η ερμηνεία της όμορφης Natalya Bondarchuk, στον ρόλο της Χάρυ, της άψυχης ερινύας που εισβάλλει στην ζωή του κοσμοναύτη Κρις Κέλβιν και τον αναστατώνει, δημιουργώντας μέσα του πλήθος ερωτημάτων και διχάζοντάς τον σχετικά με το αν θα πρέπει να σκεφτεί λογικά και επιστρέψει στην Γη ή αν θα πρέπει ν’ ακολουθήσει τη φωνή της καρδιά του και να ζήσει μέσα στην ουτοπία που του προσφέρει ο ωκεανός του Σολάρις.


Το 1972 που γυρίστηκε η ταινία, προβλήθηκε από τους παραγωγούς της σαν ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, που αποτελούσε την Ρώσικη απάντηση στο «2001: A Space Odyssey» των Stanley Kubrick και Arthur C. Clarke, που είχε γυριστεί το 1968.
Και οι δυο ταινίες χαρακτηρίζονται από αργούς ρυθμούς και λίγους έως ελάχιστους διάλογους, ενώ εξελίσσονται γύρω από έναν κοινό θεματικό άξονα, την ανθρωπότητα του μέλλοντος και για το αν το ανθρώπινο γένος είναι έτοιμο να κάνει την υπέρβαση και να επιχειρήσει να κατακτήσει το άγνωστο διάστημα.
To «Solyaris» ήταν η τέταρτη ταινία μεγάλου μήκους του Tarkovsky και υπήρξε η αφορμή για να γίνει ο Ρώσος σκηνοθέτης παγκοσμίως γνωστός και να αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς του 20ου αιώνα.
Σίγουρα πρόκειται για μια πολύ απαιτητική και δύσκολη στην ερμηνεία της ταινία, αλλά αναμφίβολα είναι must-see για όλους τους fan των sci-fi ταινιών, τους σινεφίλ και όχι μόνο.
Το 2002 γυρίστηκε ένα remake της ταινίας με σκηνοθέτη τον Steven Soderbergh και πρωταγωνιστές τον George Clooney και την Natascha McElhone, το οποίο αν και ήταν αρκετά καλό, δεν φτάνει σε καμιά περίπτωση την επιβλητικότητα και τον λυρισμό του πρωτότυπου.








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση