Ελληνικός Τίτλος: Λεωφορείον ο Πόθος
Κατηγορία: Δράμα, Αισθηματική
Σκηνοθεσία: Elia Kazan
Σενάριο: Tennessee Williams, Oscar Saul
Πρωταγωνιστούν: Vivien Leigh, Marlon Brando, Kim Hunter, Karl Malden
Μουσική: Alex North
Φωτογραφία: Harry Stralding
Μοντάζ: David Weisbart
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 122 min
Ο Stanley, που περνάει τις ελεύθερες ώρες του πίνοντας και χαρτοπαίζοντας με τους φίλους του, εκδηλώνει από την αρχή την αντιπάθειά του για την Blanche, αλλά κυριεύεται από ένα κρυφό ερωτικό πόθο για το πρόσωπό της.
Η υπερευαίσθητη και υπερβολική Blanche, αντιμετωπίζει υποτιμητικά τον Stanley, τονίζοντάς του συνεχώς την ευγενική καταγωγή και την καλή ανατροφή της, αλλά από την άλλη μοιάζει να έλκεται κι αυτή από τον πρωτόγονο ερωτισμό του.
Όσο περνά ο καιρός της συγκατοίκησης και όταν αποκαλύπτονται τα μυστικά του παρελθόντος της Blanche, δημιουργούνται εντάσεις και πολλαπλά ξεσπάσματα από όλους τους ήρωες αποκαλύπτοντας τις προθέσεις τους, με επακόλουθο την δυστυχία...
Το «A Streetcar Named Desire» είναι από τα πιο γνωστά και σημαντικά θεατρικά έργα του 20ου αιώνα. Το έργο είχε ανέβει για πρώτη φορά στο Broadway, το 1947, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Σκηνοθέτης ήταν ο Elia Kazan και σεναριογράφος ο φίλος του Tennessee Williams, ο οποίος μάλιστα κέρδισε το βραβείο Pulitzer Καλύτερου Δραματικού Έργου το 1948.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε τους ηθοποιούς της θεατρικής παράστασης και στην ταινία, με εξαίρεση την Vivien Leigh, στον ρόλο της Blanche. Στην θεατρική παράσταση τον ρόλο αυτόν τον υποδυόταν η Jessica Tandy.
Η αρχική ιδέα του Kazan ήταν να “παρεκτραπεί” από το θεατρικό σενάριο του Williams, και να αποδώσει στην ταινία όλες τις σκηνές της ζωής του Νότου που αφηγείται η Blanche. Όταν όμως ολοκληρώθηκε το σενάριο αυτό, διαπίστωσε ότι το έργο με αυτό τον τρόπο αφήγησης έχανε τη δύναμή του. Έτσι αποφάσισε να το μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη όσο πιο πιστά γινόταν. Γύρισε όλη την ταινία σε ένα σκηνικό δύο δωματίων, χρησιμοποιώντας μία μόνο μηχανή λήψης, δίνοντας έτσι στα πλάνα του χαρακτηριστική λιτότητα.
Για να ξεφύγει από την εικόνα μιας απλής θεατρικής λήψης χρησιμοποίησε κοντινά πλάνα πάνω στα πρόσωπα των ερμηνευτών τονίζοντας τις εκφράσεις τους, έπαιξε με τον φωτισμό έτσι ώστε σε κάποια σημεία η ταινία να θυμίζει νουάρ, πρόσθεσε κάποια στοιχεία gothic τα οποία τονίζουν την ατμόσφαιρα που κάποιες στιγμές θυμίζει θρίλερ και τέλος χρησιμοποίησε ήχους του δρόμου που ακούγονται από το εξωτερικό περιβάλλον του σπιτιού.
Για να τονίσει τον κλοιό που έσφιγγε γύρω από την Blanche, έφτιαξε το σκηνικό των δύο δωματίων με μετακινούμενα διαχωριστικά, έτσι ώστε όσο προχωρούσε η ταινία οι τοίχοι να συγκλίνουν δημιουργώντας έναν όλο και μικρότερο χώρο. Αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από το θεατή, αλλά καταφέρνει και δημιουργεί σταδιακά μια αίσθηση ασφυξίας, αφού προς το τέλος, στις σκηνές που το δράμα κορυφώνεται, η ηρωίδα αναγκάζεται να κινηθεί σε έναν πολύ περιορισμένο χώρο.
Πέρα όμως από το εξαιρετικό σενάριο του Tennessee Williams και την ιδιοφυή σκηνοθεσία του Elia Kazan, η ταινία έμεινε κλασική και σήμερα θεωρείται αριστούργημα για τις ανεπανάληπτες ερμηνείες των πρωταγωνιστών της.
Η Vivien Leigh, στον ρόλο της τραγικής Blanche, στην πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας της, υπέροχη η Kim Hunter στον παθητικό ρόλο της αδελφής της Blanche, ο Karl Malden στον ρόλο του μοναχικού άνδρα που ερωτεύεται την Blanche αλλά την εγκαταλείπει μόλις αποκαλύπτεται το παρελθόν της, και φυσικά ο Marlon Brando, που με την αστείρευτη γοητεία του και μια χαρακτηριστικά θεσπέσια και ταυτόχρονα κτηνώδη ερμηνεία, τονίζει τον ερωτισμό του ανδρικού σώματος, αφήνοντας εποχή και παίρνοντας δικαιωματικά τον τίτλο του “sex symbol”.
Η ταινία έλαβε άριστες κριτικές, σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και προτάθηκε για δώδεκα Όσκαρ, λαμβάνοντας συνολικά τέσσερα, εκ των οποίων τα τρία ήταν για τις ερμηνείες των Leigh, Malden και Hunter. Το τέταρτο βραβείο ήταν αυτό της Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης (Richard Day, George James Hopkins).
Ο Brando ήταν ο μόνος από τους πρωταγωνιστές της που, μολονότι υποψήφιος, δεν τιμήθηκε με το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, το οποίο κέρδισε ο Humphrey Bogart ο οποίος πρωταγωνιστούσε στην ταινία «The African Queen». H ταινία έχασε και το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας από το «An American In Paris», αλλά τιμήθηκε ακόμη με ένα βραβείο BAFTA, μία Χρυσή Σφαίρα, Ειδικό βραβείο και πρώτο Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας και είχε ένα μεγάλο πλήθος άλλων μικρότερων διακρίσεων.
Το 1997 πήρε την 45η θέση στην κατάταξη για τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, κατά την απόφανση του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση