The Deer Ηunter (1978)

Ελληνικός Τίτλος: Ο Ελαφοκυνηγός
Κατηγορία: Πολεμικό Δράμα
Σκηνοθεσία: Michael Cimino
Σενάριο: Deric Washburn, Michael Cimino
Πρωταγωνιστούν: Robert De Niro, Christopher Walken, John Cazale, Meryl Streep, George Dzundza
Μουσική: Stanley Myers

Φωτογραφία: Vilmos Zsigmond

Μοντάζ: Peter Zinner

Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 182 min

 

Ο Michael, ο Steven και ο Nick είναι τρεις φίλοι που εργάζονται σε ένα εργοστάσιο μετάλλων, σε μια μικρή κωμόπολη της Πενσυλβάνια. Λίγο πριν την προγραμματισμένη αναχώρησή τους για τα πεδία μάχης του Βιετνάμ, ο Steven παντρεύεται την Angela η οποία είναι έγκυος. Το γαμήλιο πάρτι γίνεται παράλληλα με το αποχαιρετιστήριο.
Λίγο καιρό μετά κι ενώ βρίσκονται πλέον στην κόλαση του πολέμου, πέφτουν στα χέρια των Βιετκόνγκ και μεταφέρονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί θα βιώσουν τον φόβο και τον τρόμο αφού υποχρεώνονται να παίζουν τη ζωή τους σ' ένα παιχνίδι "Ρώσικης ρουλέτας". Οι τρεις φίλοι κάποια στιγμή, καταφέρνουν να γυρίσουν το παιχνίδι προς όφελός τους και έτσι δραπετεύουν.
Οι πληγές όμως που έχουν που έχουν αποκτήσει είναι ανεπούλωτες.
Ο Steven χάνει τα πόδια του, ο Nick με χαμένη την ψυχική του υγεία εξαφανίζεται στα βάθη της Σαϊγκόν και ο Michael, άλλος άνθρωπος πια, επιστρέφει στην πατρίδα του. Κατά τον γυρισμό του όμως, μετά απ’ όσα έχει ζήσει στο Βιετνάμ, αντιμετωπίζει προβλήματα επανένταξης στους ρυθμούς μιας κανονικής ζωής και η επικοινωνία με τους συνανθρώπους του είναι πλέον πολύ δύσκολη. Μην αντέχοντας αυτό το κλίμα, αποφασίζει να γυρίσει πίσω στη Σαϊγκόν για να βρει τον χαμένο φίλο του...

Ο Michael Cimino έχοντας στην διάθεσή του ένα μπάτζετ 15 εκατομμυρίων δολαρίων και υπό την καθοδήγησή του μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογραφικού στερεώματος, δημιουργεί μία από τις σημαντικότερες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών, που ασχολείται με μια εις βάθος ανάλυση των επιδράσεων του πολέμου του Βιετνάμ, στις μετέπειτα ζωές των ανθρώπων που έζησαν από κοντά την οδύνη αυτού του πολέμου.
Το ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ταινίας που την κάνει να διαφέρει σημαντικά από άλλες ταινίες που καταπιάνονται με το ίδιο θέμα, είναι η δομή της. Ο σκηνοθέτης «χωρίζει» την ταινία σε τρία μέρη: Στο πρώτο μέρος που αναφέρεται στο διάστημα προ της αναχώρησης των τριών φίλων για το Βιετνάμ, κυριαρχεί ο γάμος, ένα κομμάτι της ταινίας με μεγάλη διάρκεια και ίσως για αρκετούς ανιαρό, άκρως απαραίτητο όμως, προκειμένου ο θεατής να γνωρίσει καλά τους χαρακτήρες της ιστορίας αλλά και όλους αυτούς με τους οποίους συναναστρέφονται, έτσι ώστε να μπορέσει να αντιληφτεί αργότερα, τις αλλαγές που έφερε ο πόλεμος στη ζωή τους. Στο δεύτερο μέρος που έχει την μικρότερη διάρκεια, οι τρεις ήρωες μεταφέρονται στην κόλαση του Βιετνάμ όπου εκεί βιώνουν την φρίκη και την κτηνωδία του πολέμου μέσα από ανομολόγητες δραματικές σκηνές και ακρότητες. Το τρίτο μέρος που είναι το πιο σπαρακτικό αναφέρεται στο κεντρικό θέμα της ταινίας, δηλαδή στις επιπτώσεις που είχε ο πόλεμος -ψυχικές και σωματικές- όχι μόνο στους τρεις φίλους που τον έζησαν από κοντά, αλλά και σ’ αυτούς που έμειναν πίσω να τους περιμένουν.

Οι ερμηνείες από το εξαιρετικό καστ είναι συγκλονιστικές, με κορυφαίες αυτές των Robert De Niro και Christopher Walken στους δύο κεντρικούς, πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ στο πλευρό τους επάξια στέκονται οι John Savage, Meryl Streep, George Dzundza και ο John Cazale, στον τελευταίο ρόλο της πετυχημένης καριέρας του, καθώς λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της ταινίας απεβίωσε, σε ηλικία μόλις 42 ετών, εξ αιτίας της επάρατης νόσου που τον ταλαιπωρούσε ήδη, αρκετούς μήνες πριν.
Η μουσική υπόκρουση της ταινίας από τον Βρετανό Stanley Myers, είναι υπέροχη. Η «Cavatina», που είναι το κυρίως μουσικό θέμα, κέρδισε το βραβείο Ivor Novellο της Βρετανικής Ακαδημίας Συνθετών.
Τέλος, η φανταστική φωτογραφία από τον Vilmos Zsigmond, δημιουργεί εκπληκτική ατμόσφαιρα και συμβάλλει στα μέγιστα στην έξοχη απεικόνιση των λυρικών και δραματικών σκηνών της ταινίας.

«Ο Ελαφοκυνηγός» έκανε πρεμιέρα στις 23 Φεβρουαρίου του 1978, μια περίοδο που η αμερικανική κοινωνία δεν είχε ακόμα αναρρώσει από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το γεγονός αυτό ήταν η αιτία που η ταινία μετά την πρώτη της προβολή, προκάλεσε θύελλα συζητήσεων και αντεγκλήσεων.
Πολλοί την χαρακτήρισαν αριστούργημα και άλλοι ταινία μίσους γεμάτη από ιστορικές ανακρίβειες και άκρως ρατσιστική ως προς τους ασιάτες, που τους παρουσιάζει σαν απολίτιστους και βάρβαρους.
Παρ’ όλα αυτά σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία και επαινέθηκε από την μεγαλύτερη μερίδα των κριτικών.
Προτάθηκε για εννέα Όσκαρ και κέρδισε τελικά τα πέντε, εκείνα της Καλύτερης Ταινίας, της Καλύτερης Σκηνοθεσίας, του Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου (Christopher Walken), του Καλύτερου Μοντάζ (Peter Zinner) και του Καλύτερου Ήχου.