Scent of a Woman (1992)

Ελληνικός τίτλος: Άρωμα Γυναίκας

Κατηγορία: Δράμα        

Σκηνοθεσία: Martin Brest

Σενάριο: Giovanni Arpino (νουβέλα), Bo Goldman (προσαρμογή σεναρίου)

Πρωταγωνιστούν: Al Pacino, Chris O'Donnell, James Rebhorn

Μουσική: Thomas Newman

Φωτογραφία: Donald E. Thorin

Μοντάζ: William Steinkamp, Michael Tronick, Harvey Rosenstock

Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ

Χρώμα: Έγχρωμη

Διάρκεια: 156 min

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στη νουβέλα του Ιταλού συγγραφέα Giovanni Arpino “Il Buio E Il Miele” και αποτελεί τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του εν λόγω βιβλίου, μετά την επίσης υπέροχη και πετυχημένη, ιταλική παραγωγή του 1974, με τίτλο «Il Profumo Di Donna». Στην ταινία αυτή η σκηνοθεσία ήταν του Dino Risi και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους είχαν ο Vittorio Gassman και ο νεαρός Alessandro Momo.

Ο Charlie (Chris O’Donnell) είναι ένας νέος, όχι και τόσο εύρωστης οικογένειας, που φοιτά μετά από υποτροφία, σε ένα από τα καλύτερα κολλέγια της Αμερικής, στη Νέα Αγγλία. Κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, θέλοντας να επισκεφθεί τους δικούς του στο Όρεγκον και καθώς δεν διαθέτει τα χρήματα για το ταξίδι αυτό, απαντάει σε μία αγγελία για εργασία κατά το Σαββατοκύριακο των Ευχαριστιών, ως συνοδός ενός τυφλού συνταγματάρχη εν αποστρατεία, του Frank Slade (Al Pacino). O Frank είναι ένας αλκοολικός, δύστροπος και συνεχώς κακοδιάθετος άντρας που λόγω της αναπηρίας του, έχει παραιτηθεί από τη ζωή.

Εν τω μεταξύ στην σχολή, ο Charlie θα γίνει μάρτυρας μίας κακόγουστης φάρσας από κάποιους συμμαθητές του, εις βάρος του διευθυντή του κολλεγίου, του κυρίου Trask (James Rebhorn)και θα δεχθεί πιέσεις προκειμένου να αποκαλύψει τους υπαίτιους. Μάλιστα η διεύθυνση του κολλεγίου, του προτείνει σαν αντάλλαγμα μια συστατική επιστολή που ουσιαστικά θα του εξασφαλίσει μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ο Charlie, κρατώντας το στόμα του κλειστό, απορρίπτει την πρόταση.

Όταν το Σαββατοκύριακο θα συναντήσει τον Slade, εκείνος θα τον πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι αστραπή, μέχρι τη Νέα Υόρκη, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Charlie, θα πάρει μαθήματα ζωής που θα τον οδηγήσουν στην ωριμότητα. Αλλά κι ο ίδιος ο Slade, θα αλλάξει ριζικά, βλέποντας τη ζωή μέσα από τα μάτια του νεαρού Charlie…

Το σενάριο είναι υπέροχο. Πρόκειται για μια ταινία που ξεχειλίζει από συναισθήματα και βαθιά νοήματα για τη ζωή και την ουσία της.

Ο Martin Brest σκηνοθετεί την ταινία χωρίς υπερβολές και ακρότητες, με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε, κάθε σκηνή να πλημμυρίζει από πάθος και ταυτόχρονα να “ζωντανεύει” στα μάτια του θεατή.

Οι διάλογοι είναι πηγαίοι, δυνατοί και σκληροί, παρουσιάζοντας μόνο την ωμή αλήθεια, χωρίς ίχνος ωραιοποίησης των πραγμάτων και των καταστάσεων.

Και παρά το γεγονός ότι η ταινία έχει μια σχετικά μεγάλη διάρκεια, σε κανένα σημείο της δεν γίνεται κουραστική. Αντιθέτως υπάρχει μια σταθερή ροή με πολλές κορυφώσεις, μέχρι το εξαιρετικό φινάλε της.

Την ήδη συναισθηματικά-συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα της ταινίας, επισφραγίζει η πανέμορφη μουσική επένδυση του ταλαντούχου μουσικοσυνθέτη Thomas Newman. Ξεχωρίζει ιδιαίτερα το ταγκό που μοιράζονται ο τυφλός ήρωας με την όμορφη νεαρή Donna (Gabrielle Anwar), μία σκηνή που θεωρείται “το σημείο κατατεθέν” της ταινίας και μία από τις κορυφαίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Πέρα από τα παραπάνω, αναμφισβήτητα την επιτυχία και την διαχρονικότητά της η ταινία, την οφείλει κατά πολύ μεγάλο μέρος, στην τεράστια ερμηνεία του εξαίρετου πρωταγωνιστή της. Ο Al Pacino, στον κατά πολλούς, καλύτερο και δυσκολότερο ρόλο της μεγάλης του πορείας στην 7^η τέχνη, αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός του χαρακτηρισμού του, ως ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών. Ο ρόλος που υποδύεται στην προκειμένη ταινία, είναι κάτι παραπάνω από απαιτητικός. Ο χαρακτήρας του οξύθυμου, εσωστρεφή, ξεχασμένου απ’ όλους και όλα, τυφλού στρατιωτικού, ενσαρκώνεται άψογα από τον μεγάλο ηθοποιό. Το απλανές του βλέμμα, οι συσπάσεις του προσώπου του, οι εναλλαγές στην χροιά της φωνής του, οι κινήσεις του σώματός του, όλα είναι τέλεια και εντελώς δικαίως, γι’ αυτή του την μοναδική ερμηνεία, μετά από τόσες ατυχείς υποψηφιότητες, τιμήθηκε με το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου.   

Στο πλευρό του, στο ρόλο του Charlie, ενός νεαρού που διψά για ζωή και καταξίωση, ο 22 ετών τότε Chris O'Donnell, σε μία πολύ καλή ερμηνεία που “σηματοδότησε” την μετέπειτα πορεία του ως ηθοποιός.

Ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς που απαρτίζουν το πρωταγωνιστικό δίδυμο -αν και είναι τόσο διαφορετικοί και οι ίδιοι σαν άτομα, αλλά και οι χαρακτήρες που υποδύονται- δημιουργείται ένα περίεργο ταίριασμα, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον, με μια μοναδική χημεία.

Το «Scent of a Woman» έκανε πρεμιέρα στις αμερικάνικες αίθουσες, στις 23 Δεκεμβρίου του 1992, αποσπώντας ανάμικτες κριτικές. Εκθειάστηκε για το στόρι της και για την ερμηνεία του Al Pacino, αλλά επικρίθηκε κυρίως, για την μεγάλη της διάρκεια.

Το 1993, την βραδιά της απονομής των βραβείων Όσκαρ, εκτός από την επιτυχή υποψηφιότητα του πρωταγωνιστή της, βρέθηκε να διεκδικεί άλλα τρία αγαλματίδια: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, χωρίς όμως να μπορέσει να διακριθεί σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες. Την ίδια χρονιά επίσης, μεταξύ άλλων διακρίσεων, τιμήθηκε με τρεις Χρυσές Σφαίρες στις κατηγορίες: Καλύτερης Δραματικής Ταινίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου και Σκηνοθεσίας.

Σήμερα η ταινία θεωρείται κλασική και ως μία από τις καλύτερες της δεκαετίας του ‘90 και όχι μόνο, διατηρώντας στον κινηματογραφικό ιστότοπο Rotten Tomatoes ένα ποσοστό αποδοχής 88% και στο IMDb βαθμολογία 8, με σχεδόν 213.000 ψήφους.