Det Sjunde Inseglet (1957)

Αγγλικός Τίτλος: The Seventh Seal
Ελληνικός Τίτλος: Η Έβδομη Σφραγίδα
Κατηγορία: Δράμα, Φαντασίας
Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman
Σενάριο: Ingmar Bergman
Πρωταγωνιστούν: Max von Sydow, Gunnar Björnstrand, Nils Poppe, Bibi Andersson, Bengt Ekerot
Μουσική: Erik Nordgren
Φωτογραφία: Gunnar Fischer
Μοντάζ: Lennart Wallén
Χώρα Παραγωγής: Σουηδία
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 96 min

Το σενάριο και η σκηνοθεσία του "The Seventh Seal" είναι του Ingmar Bergman και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1957 στη Σουηδία. Βασίζεται στο θεατρικό έργο του ίδιου "Ζωγραφιά στο ξύλο". Ο τίτλος αποτελεί αναφορά στο βιβλίο της Αποκάλυψης.
Βρισκόμαστε στον 14ο αιώνα. Ο ιππότης Αντώνιος Μπλοκ μαζί με τον ιπποκόμο του Γιονς επιστρέφουν από τις σταυροφορίες στην πατρίδα τους απ' όπου έλειψαν για εννέα χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων πολεμούσαν στους Αγίους Τόπους.
Στην διάρκεια του ταξιδιού τους θα συναντήσουν το Θάνατο μεταμφιεσμένο σε μαυροντυμένο άντρα, ο οποίος ζητάει από τους δύο άντρες να τον ακολουθήσουν.
Ο ιππότης με τη σειρά του θα του ζητήσει να παίξουν μια παρτίδα σκάκι με μόνη προϋπόθεση να μένει ζωντανός όσο κρατάει το παιχνίδι και άμα στο τέλος κερδίσει, να του χαρίσει τη ζωή του. Ο Θάνατος δέχεται. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, που διακόπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα καθώς ο ιππότης συνεχίζει τον ταξίδι του και ο Θάνατος αποσύρεται γιατί τον καλεί το καθήκον του, που δεν είναι άλλο από το να οδηγήσει και άλλα θύματα της πανούκλας που ερημώνει την ενδοχώρα, στον άλλον κόσμο, ο ιππότης πιέζει τον Θάνατο για απαντήσεις στα υπαρξιακά του ερωτήματα καθώς το μόνο που επιθυμεί πριν το τέλος, είναι η γνώση.
Καθώς ο ιππότης συνεχίζει το ταξίδι για να φτάσει στο σπίτι του, θα συναντήσει μόνο φόβο και θρησκευτική λατρεία στα όρια της παράνοιας, ενώ οι δεισιδαιμονίες για την Ημέρα της κρίσεως που πλησιάζει, θεριεύουν συνεχώς…

Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες του παγκόσμιου κινηματογράφου που καθιέρωσε τον Bergman ως έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της 7ης τέχνης.
Ο Bergman επηρεασμένος από τις αρχές που είχε πάρει σαν παιδί από τον βαθύ θρησκόληπτο οικογενειακό του κύκλο, δημιουργεί το πιο σημαντικότερο του έργο, ένα θρησκευτικό πνευματικό αλληγορικό δράμα.
Η ταινία πραγματεύεται την εναγώνια υπαρξιακή αναζήτηση και την αμφισβήτηση.
Μας θέτει τα ερωτήματα ύπαρξη ζωής, θρησκεία, Θεός, ευτυχία, αγάπη, μυστήριο, Θάνατος. Μια ταινία γεμάτη έννοιες, νοήματα φιλοσοφικές αναζητήσεις, και συμβολισμούς. Είναι μία δύσκολη και περίεργη αλληγορία που ιντριγκάρει και προβληματίζει τον σκεπτόμενο θεατή όσες φορές κι αν παρακολουθήσει την ταινία. Για τον απλό θεατή, είναι ένα πανέμορφο ασπρόμαυρο παραμύθι με αξέχαστες σκηνές και αλησμόνητες εικόνες, εικαστική τελειότητα, θαυμάσια φωτογραφία και απολαυστικό ρυθμό.
Ο Bergman σκηνοθετεί πολύ απλά, χωρίς ίχνος εντυπωσιασμών, με πολλές εικαστικές εικόνες, εκμεταλλευόμενος την ασπρόμαυρη υποβλητική φωτογραφία που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που συναρπάζει. Η κάμερά εστιάζει στα πρόσωπα των ηρώων με αρκετά κοντινά πλάνα, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να νιώθει τον ψυχικό τους κόσμο.
Η σκηνή της παρτίδας σκακιού ανάμεσα στον ιππότη και τον Θάνατο είναι πλέον κλασική, καθώς και η τελευταία σκηνή όπου ο Θάνατος σέρνει τους ήρωες στον δικό του χορό.

Εκπληκτική είναι η ερμηνεία του Max von Sydow στον ρόλο του ιππότη. Ο ηθοποιός με το καθαρό κι εκφραστικό πρόσωπο και το ανυπολόγιστο υποκριτικό του ταλέντο, μοιάζει να είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια και χάρη απέναντι στο Θάνατο. Ισορροπεί με τέχνη ανάμεσα στην απελπισία που του προκαλεί η έλλειψη της γνώσης, η απουσία της απόδειξης και στην ευδαιμονία που γεννά η πρόκληση να δώσει νόημα στην ζωή του μέσα στον χρονικό διάστημα που του παραχωρεί ο Θάνατος. Ένα χρονικό διάστημα ίσο με μία παρτίδα σκακιού.
Το υπόλοιπο καστ είναι επίσης εξαιρετικό. Άξιοι αναφοράς ο Gunnar Bjornstrand που ερμηνεύει τον μισογύνη, αγνωστικιστή ιπποκόμο του ιππότη και ο Nils Poppe με την Bibi Andersson που ενσαρκώνουν το ζευγάρι που στο τέλος του ταξιδιού έχουν κερδίσει την ζωή τους. Η υποκριτική τους ικανότητα εξυπηρετεί κάθε είδους συμβολισμό που ο σκηνοθέτης θέλει να επιτύχει με την παρουσία τους.
Η ταινία βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών του 1957.