Ελληνικός Τίτλος: Τα 400 Χτυπήματα
Κατηγορία: Δράμα
Σκηνοθεσία: Francois Truffaut
Σενάριο: Francois Truffaut, Marcel Moussy
Πρωταγωνιστούν: Jean-Pierre Léaud, Albert Rémy, Claire Maurier, Patrick Auffray
Μουσική: Jean Constantin
Φωτογραφία: Henri Decaë
Μοντάζ: Marie-Josèphe Yoyotte
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Ο Αντουάν δείχνει να είναι καταπιεσμένος με την κατάσταση που επικρατεί στο ταραγμένο οικογενειακό του περιβάλλον, αλλά και με το σχολείο του όπου οι δάσκαλοι τού φέρονται απολύτως αυταρχικά, τιμωρώντας τον με το παραμικρό.
Μια μέρα, ενώ έχει κάνει σκασιαρχείο από το σχολείο μαζί με έναν συνομήλικο φίλο του, εντελώς συμπτωματικά, βλέπει την μητέρα του να ερωτοτροπεί μ’ έναν ξένο άνδρα σ’ ένα κεντρικό σημείο της πόλης. Έκπληκτος και φανερά δυσαρεστημένος, πηγαίνει σπίτι χωρίς να μιλήσει γι’ αυτό σε κανέναν. Την επομένη στο σχολείο, όταν ένας δάσκαλός του τον ρωτάει για την απουσία της προηγούμενης μέρας, για να δικαιολογηθεί του λέει ψέματα, πως πέθανε η μητέρα του. Την ίδια όμως μέρα, η υποτιθέμενη νεκρή μητέρα του, κάνει την εμφάνισή της στο σχολείο κι έτσι ο νεαρός διαψεύδεται μπροστά σε όλους.
Η κατάσταση για τον Αντουάν θα γίνει ακόμη χειρότερη, όταν κατά την προσπάθειά του να γράψει μια έκθεση θα κατηγορηθεί αδίκως για λογοκλοπή και θ’ αποβληθεί από το σχολείο. Μετά από αυτό το περιστατικό αποφασίζει να εγκαταλείψει και το σπίτι του. Προσπαθώντας να βρει χρήματα, θα επιχειρήσει να κλέψει μια γραφομηχανή αλλά θα συλληφθεί. Έτσι, με την συγκατάθεση των γονέων του, ο μικρός Αντουάν θα βρεθεί έγκλειστος σε ένα ίδρυμα ανηλίκων...
Ένα αριστουργηματικό κοινωνικό δράμα, που αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός εκ των μεγαλύτερων σκηνοθετών του Γαλλικού κινηματογράφου, του Francois Truffaut.
Μια ταινία ποιητική, ρομαντική κι ευαίσθητη, μα και ταυτόχρονα σκληρή και καυστική. Μια ταινία που μπορεί να αναγνωστεί και να αποσαφηνιστεί με πάμπολλους τρόπους: ως μία μελέτη πάνω στην παιδική ηλικία και την εφηβεία, ως μία κριτική για την λάθος συμπεριφορά των γονέων απέναντι στα παιδιά, ως ένα σχόλιο για την σκληρότητα και την αυθαιρεσία των δασκάλων στο σχολείο, ως μια καταγγελία για την αδιάκριτη αντιμετώπιση των πάντων ως εγκληματιών από την αστυνομία, και γενικότερα, ως μία καυστική σάτιρα της Γαλλικής κοινωνίας -και όχι μόνο- της τότε εποχής.
Στο επίκεντρο όλων αυτών ο μικρός Αντουάν, βιώνει την μεταχείριση ως αντικείμενο ιδιοκτησίας από τους γονείς του και ταυτόχρονα γίνεται μάρτυρας των καυγάδων τους και της αδιαφορίας που επικρατεί ανάμεσά τους, δυσανασχετεί έντονα με την καταπίεση που δέχεται από τους δασκάλους του, αναγκάζεται με παιδική αφέλεια να ψεύδεται συνεχώς, μα και δεν σταματάει ούτε για μια στιγμή να ονειρεύεται την ελευθερία και τη φυγή του, από όλα αυτά που τον καταπιέζουν.
«Τα 400 Χτυπήματα» είναι μια από τις πρώτες ταινίες του Γαλλικού “νέου κύματος” (Nouvelle Vague) και χαρακτηρίζεται από έναν έντονο αυθορμητισμό και μια απόλυτη γραμμική αφήγηση, με μια σκηνοθεσία απλή και συγχρόνως άρτια, που ακολουθεί συνεχώς τον μικρό Αντουάν και χωρίς να υπάρχει η χρήση άμεσων υποκειμενικών πλάνων, πολλές σκηνές δίνουν την εντύπωση ότι είναι ιδωμένες μέσα από τα μάτια του.
Το σενάριο που συνυπογράφει ο Truffaut με τον Marcel Moussy, είναι κατά κάποιο μια βιογραφία του ίδιου του σκηνοθέτη καθώς κι αυτός, όπως και ο ήρωας του ο Αντουάν, στα παιδικά του χρόνια υπήρξε πολύ ατίθασος και εγκατέλειψε το σχολείο αρκετά νωρίς.
Οι διάλογοι είναι εξαιρετικοί, ενώ η μουσική επένδυση είναι αρκετά καλή και ταιριάζει απόλυτα με το ύφος της ταινίας.
Οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών είναι υπέροχες και ο 15χρονος τότε Jean-Pierre Léaud, ερμηνεύοντας με μοναδικό τρόπο τον Αντουάν, καταφέρνει και κερδίζει τον θεατή, από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας. Η συνεργασία του νεαρού ηθοποιού με τον Truffaut θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια καθώς, ο χαρακτήρας του Αντουάν αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό της εποχής, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία τεσσάρων ακόμη ταινιών με κύριο πρόσωπο τον ίδιο κινηματογραφικό χαρακτήρα, σε μεταγενέστερα στάδια της ζωής του: “L’ Amour A Vingt Ans” (1962), “Baisers Voles” (1968), "Domicile Conjugal” (1970)" και "L’ Amour En Fuite” (1979).
Το «Les Quatre Cents Coups» που είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, προέρχεται από μια γαλλική έκφραση η οποία σημαίνει «ζω ατίθασα». Η αγγλική μετάφραση του τίτλου «The 400 Blows» είναι λάθος και προσδίδει διαφορετικό νόημα από αυτό που αρχικά ήθελε να αναδείξει ο δημιουργός της με τον πρωτότυπο τίτλο· τελικά όμως καθιερώθηκε και επικράτησε σχεδόν, σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Η ταινία απρόσμενα βρήκε τεράστια απήχηση όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε όλες τις χώρες που προβλήθηκε, αποσπώντας εγκωμιαστικά σχόλια και πολύ καλές κριτικές.
Τιμήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών με το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ βρέθηκε προτεινόμενη για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και για δύο Βραβεία BAFTA (Σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον νεαρό Jean-Pierre Léaud).
Σήμερα θεωρείται ως μια ταινία-ορόσημο του γαλλικού cinema και βρίσκεται σε πολλές λίστες με τις καλύτερες δημιουργίες όλων των εποχών του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση