Ελληνικός Τίτλος: Διχασμένο κορμί
Κατηγορία: Θρίλερ, Μυστηρίου, Έγκλημα
Σκηνοθεσία: Brian De Palma
Σενάριο: Robert J. Avrech, Brian De Palma
Πρωταγωνιστούν: Craig Wasson, Melanie Griffith, Gregg Henry, Deborah Shelton
Μουσική: Pino Donaggio
Φωτογραφία: Stephen H. Burum
Μοντάζ: Jerry Greenberg, Bill Pankow
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 114 min
Την ίδια μέρα ο απεγνωσμένος Jake, γνωρίζεται εντελώς συμπτωματικά με έναν συνάδελφό του, τον Sam Bouchard (Gregg Henry). Ο Sam, ακούγοντας την ιστορία του, διατίθεται να τον βοηθήσει προσφέροντάς του ένα σπίτι για να μείνει λίγες μέρες. Το σπίτι αυτό είναι υπερπολυτελές με υπέροχη θέα και σύμφωνα με τον Sam, είναι ενός φίλου του που απουσιάζει στην Ευρώπη και του έχει αφήσει την επίβλεψη. Τώρα, καθώς και ο ίδιος θέλει να λείψει για επαγγελματικούς λόγους, αφήνει με την σειρά του την επίβλεψη του σπιτιού στον Jake.
Λίγο πριν ο Sam αναχωρήσει από το σπίτι, δείχνει στον Jake ένα γειτονικό διαμέρισμα στο οποίο κάθε βράδυ, ίδια ώρα, η όμορφη ιδιοκτήτρια του (Deborah Shelton) κάνει ένα αισθησιακό στριπτήζ. Με την βοήθεια ενός τηλεσκόπιου ο Jake έχει την δυνατότητα και παρακολουθεί καθημερινά το θέαμα αυτό από κοντά, μέχρι που γίνεται μάρτυρας δολοφονίας της όμορφης αυτής γυναίκας…
Στην ταινία αυτή ο καταξιωμένος και ιδιοφυέστατος σκηνοθέτης -και σεναριογράφος στην προκειμένη περίπτωση- Brian De Palma, υμνεί και αποδίδει ένα είδος “φόρο τιμής” στον Alfred Hitchcock καθώς, σκηνοθετικά και σεναριακά κινείται με εντονότατες αναφορές ανάμεσα στα αριστουργήματα του μεγάλου Βρετανού σκηνοθέτη «Rear Window» (Σιωπηλός Μάρτυς) και «Vertigo» (Δεσμώτης του Ιλίγγου). Ακόμα και η μουσική υπόκρουση του Pino Donaggio, σε πολλά σημεία παραπέμπει σε Χιτσκοκικές εντολές.
Ο ήρωας του, ο Jake Scully, κρυμμένος πίσω από ένα τηλεσκόπιο, γίνεται ηδονοβλεψίας, παθαίνει εμμονή με την όμορφη γειτόνισσά του, ενώ παράλληλα προσπαθεί να υπερνικήσει τους ανεξέλεγκτους φόβους του, που δημιουργούνται από το αίσθημα της κλειστοφοβίας που τον διακατέχει.
Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, με δυνατό σασπένς, απορρίπτοντας συνεχώς το οφθαλμοφανές και το δεδομένο, δίνοντας μια νέα διάσταση στον όρο ψυχολογικό θρίλερ.
Παράλληλα, μέσα σε όλα αυτά, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, ο De Palma, δεν διστάζει να κάνει και ένα ειρωνικότατο σχόλιο στην βιομηχανία του κινηματογραφικού θεάματος και στο Hollywood. Αποκορύφωμα αυτού, η σκηνή στην οποία το συγκρότημα «Frankie Goes To Hollywood» εμφανίζεται και τραγουδά το «Relax» ανάμεσα στους πορνοστάρ-ηθοποιούς μέσα στα στούντιο. Άλλωστε, και ο τίτλος της ταινίας «Body Double» παραπέμπει στον όρο που χρησιμοποιείται στους κινηματογραφικούς κύκλους για το ντουμπλάρισμα ενός ηθοποιού από έναν άλλον.
Οι ερμηνείες των όχι και τόσο -τουλάχιστον μέχρι τότε- γνωστών ηθοποιών, είναι άψογες. Ο Craig Wasson, υποδύεται πολύ καλά τον κλειστοφοβικό ηδονοβλεψία, τον κεραυνοβόλα ερωτευμένο άντρα, αλλά και τον μη καταξιωμένο ηθοποιό.
Στον δεύτερο ρόλο εμφανίζεται η εκπληκτική και ταυτόχρονα εκρηκτική Melanie Griffith. Ο άκρως αισθησιακός της χορός και η ερμηνεία της στο ρόλο της αφελούς πορνοστάρ, και παρά το γεγονός ότι κάνει την εμφάνισή της από το δεύτερο μισό της ταινίας κι έπειτα, κυριολεκτικά “κλέβουν την παράσταση”. Για την ερμηνεία της τιμήθηκε με μία Χρυσή Σφαίρα Β’ Γυναικείου Ρόλου και πήρε και το πρώτο βραβείο από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι μετά την προβολή της ταινίας, η καριέρα της ταλαντούχας ηθοποιού εκτοξεύτηκε και μάλιστα η ίδια απέκτησε τον καυστικό τίτλο “του ωραιότερου κορμιού του Χόλυγουντ”.
Επίσης, άξια λόγου είναι η πολύ καλή εμφάνιση της γλυκύτατης Deborah Shelton, η οποία το 1970 είχε εκλεγεί Μις ΗΠΑ και έκτοτε είχε κάνει καριέρα ως μοντέλο και είχε εμφανιστεί σε λίγες τηλεοπτικές σειρές, μέχρι την στιγμή που ο Brian De Palma την κάλεσε να ερμηνεύσει στο «Body Double» την σαγηνευτική και μυστηριώδη κυρία Gloria Revelle.
Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν εξολοκλήρου στο Λος Άντζελες, ενώ η πρώτη της προβολή στις κινηματογραφικές αίθουσες έγινε τον Οκτώβριο του 1984. Εισπρακτικά κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα, ενώ οι περισσότερες από τις κριτικές που απέσπασε ήταν καταδικαστικές. Ωστόσο, αρκετοί από τους κορυφαίους κριτικούς του χώρου την επευφήμησαν -ανάμεσά τους και ο αυστηρότατος Roger Ebert, ο οποίος μάλιστα, την έχει βαθμολογήσει στην ιστοσελίδα του με 3,5/4.
Το κοινό με τα χρόνια την αγάπησε -ειδικά οι λάτρεις της δεκαετίας του ’80- ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που την θεωρούν ως μία από τις κορυφαίες δημιουργίες του αμερικανού σκηνοθέτη. Όπως και να ‘χει, σήμερα η ταινία θεωρείται “cult” και η θέασή της από έναν κοινό θεατή, μόνο ως άκρως ευχάριστη μπορεί να χαρακτηρισθεί.
